Na een lange vermoeiende reis via Winterswijk (Marcel Dost) en Eindhoven (Marcel Roosen) kwamen we Zondagavond aan in Riom, een plaats in de buurt van Clermont Ferrand. Achteraf gezien wel een goede zaak, om een dag eerder aan te reizen, want zo konden we op Maandag lekker op het gemak naar CF, het stadion zoeken, registreren en alvast wat Nederlanders in actie zien. Rien en Michel waren er ook al natuurlijk, en zorgden wederom voor een geweldige fysieke en geestelijke ondersteuning. Het stadion Jean Pellez was geopend in 2002 en lag er nog uitstekend bij met een strakke Mondo toplaag.
Vijfkamp
In tegenstelling tot voorgaande jaren was onze vijfkamp (Marcel Roosen deed mee bij de M35) niet over een hele dag gepland, maar begonnen we zo rond het middaguur. De organisatie had verder geen tijdschema voor ons gemaakt; we zouden na elk onderdeel 30 minuten hebben en dan aan het volgende beginnen. Maar al snel werd duidelijk dat het hele kampioenschap met de Franse slag werd georganiseerd. Het tijdschema, de jurering, het starten moest allemaal met wat korreltjes zout genomen worden. Zo was de startprocedure de eerste dagen een zeer snelle; na een kort maar krachtig "Près" klonk na 0.84532 seconden de knal. Zo werd gepoogd valse starts te voorkomen, maar vaak zaten atleten nog niet eens in de starthouding als ze weg werden geschoten.
Zoals bekend was zou Christian Plaziat meedoen en dat had de pers ook gehoord. Zodra hij een scheet liet zoemde de camera's en op de tribune had zich zowaar een heel supportersvak genesteld. Mijn horden ging redelijk en leverde met 8.77s wel aardig wat punten op. Geen 1000 zoals vorig jaar, maar dat kon ik ook helemaal niet verwachten in mijn eerste (en laatste) indoorwedstrijd van 2007-2008. Eigenlijk was het net zo'n tijd als de andere openingswedstrijden indoor. De eerste poging bij het verspringen gaf goede moed; ruim voor de balk maar toch 6.00m. Echter kon ik in de poging daarna de balk net raken maar had geen afzet en bij de 3de poging verviel ik in de eerste fout. Kortom, de eerste sprong was de beste en deze was wel onder mijn prognose. Tja, moet je zoiets maar trainen hè.
Voor kogelstoten moesten we naar een andere gymzaal waar we vanuit een ring op matten moesten stoten. Vanuit een ring stootte ik met een kleine kogel een aantal keren. Ondertussen gecoacht door Marcel Dost (die 5de was geworden met discus M35). Hij adviseerde om langer achter te blijven en dat te ondersteunen door een krachtige linkerarm. Dat werkte en een paar keer kreeeg ik de kogel toch wel over de 9 meter. De wedstrijd deden we echter in een andere ring, en daar was niet zo'n kleine kogel. Nu zul je denken, wat een zeur, maar dan ken je mijn kleine handen nog niet. Na een magere poging probeerde ik de kleinen kogel van de andere ring te gappen, maar dat werd niet door de jury toegelaten. Pas bij de laatste stoot kreeg ik hem te pakken, en je gelooft het of niet; dat werd mijn verste poging die ook veel beter voelde (8.87m).
Teruggekeerd in Jean Pellez werd ons verteld dat we hoog zouden springen op de polsstokmat. Die mat is dus 1.20m hoog, hard en de lat stond er zeker 30 cm voor opgesteld. Een kleine meerkamper zou er tussen kunnen vallen 
. Enfin, iedereen was het eens om daar niet te springen, maar dat betekende wel dat we langer moesten wachten op een normale hoogspringmat. Na die verplichte rust bleek mijn knie zeer pijnlijk/stijf. Zelfs dribbelen was teveel gevraagd en ik 'spoedde' me naar Michel voor hulp. Hij diagnoseerde ook dat de aanhechting van de Quadriceps op de knieschijf geirriteerd was en gaf aan hoe ik dat kon prikkelen/masseren om doorbloeding (en herstel) te stimuleren. Dat hielp wonderbaarlijk en het hoogspringen ging verder zonder al teveel klachten. Helaas bleek de 1.70m deze wedstrijd te hoog gegrepen. Dat de toppers in het veld inmiddels een ruime voorsprong hadden genomen was duidelijk, maar het was niet Christian die het veld aanvoerde maar een 40 jarige Brit (Andrew Lewis). Dit powerhouse reeg overwinningen op 60mh, ver en kogel aaneen en ik dacht dat het hoogspringen hem niet makkelijk af zou gaan. Maar op elke hoogte krulde hij zijn spiermassa over de lat, die vaak na trillen tcoh bleef liggen. Uiteindelijk bleef hij met twee Fransen over op 1.88m; een meerkamp van hoog niveau. Allen vonden op die hoogte hun Waterloo en dus bleef Andrew ook Christian ruim voor; zijn overwinning en WR bleven makkelijk binnen bereik.
Samen met Eelco Ridderbos startte ik in de beste serie op de 1000m en al snel trok een Fransoos van leer. Dit springveertje (6 1/2 meter ver en 1.84 m hoog) raffelde de eerste ronde af in 30 seconden. Niemand hield hem ook maar een beetje bij. Ik nestelde me zoals bedacht achter Dieter, maar toen die alsnog Christian voorbij ging en rap een gaatje sloeg, ging ik niet mee. Weer een onfortuinelijke misser, maar ik liep lekker achter de lokale favoriet Plaziat. Voor het oog van de natie, zijn supporters en al het andere publiek pakte ik hem dubbel en dwars in op het laatste rechte eind. Hoera, maar ik liet dus wel 3 seconden liggen op Dieter en die ging mij daardoor net voorbij in het klassement. Ships. In het eindklassement eindigde ik op de verdienstelijk 8ste plaats van de Wereld, met slechts een kleine 150 punten minder dan in Helsinki. Al met al moet ik daarmee tevreden zijn; 3 weken eerder had ik dat nog niet gedacht.