Premiere NK Masters
Laat ver maar komen . . . Dus de volgende dag reden we weer van Enschede naar Emmen. Gelukkig is de A31 in Duitsland af en kunnen we dus redelijk vlot doorrijden. Het is zo niet nog warmer dan de zaterdag maar dat betekent ook dat de spiertjes zich wel goed voelen. Aangezien ik alleen verspring ben ik op en top fit en snel. Te snel. Ik kan de snelheid niet omzetten in een afzet en scheer elke poging over het zand. De verste afstand is slechts 6.11 meter en dat terwijl in de categorie hoger Jeroen Bronwasser en Alje Kuiper hier ver boven uitstijgen. Wat heet, Jeroen zet de toon met een 6.59m en Alje kan niet achterblijven. Hij heeft zijn zinnen gezet op het NR van Jeroen (6.69m). Met een sprong van 6.70m lukt hem dat maar wij zijn niet tevreden. Hij moet nog een keer vol aan de bak en tot zijn eigen verbazing springt hij nog verder. Hoofdschuddend keert hij terug van de bak en dan zien we pas de afstand verschijnen op het bord: 7.02 meter. Wauw dat ik daar bij mocht zijn. Het is slechts 20 cm onder het Wereld Record.
Even alvast een kort berichtje over de NK Masters te Emmen. Het is nu zaterdag avond en ik zit achter de zonwering even uit te puffen. Goh wat was het warm en wat duurde de dag lang. Volgens het tijdschema zou ik vandaag het eerste nummer van de dag afwerken om 11:00 en, uiteraard als het goed zou gaan, om iets over 12 de medaille-uitreiking meemaken. Niets van dat al. Nog voor de wedstrijd was begonnen, we stonden al wel klaar op spike in ons tenue, bleek de elektronische tijd uit te zijn gevallen. Beter; de tijdwaarneming was helemaal niet tot leven gekomen. De wedstrijdleiding stond voor een dilemma wat te doen, en na een half uur wachten werd dat ons voorgelegd; een half uur wachten op reparatie, of met handtijd lopen. Voor ons geen dilemma, je komt niet 2.5 uur uit het westen rijden voor een van die weinige ET wedstrijden 110 mh voor een handtijd. Uitstel dus. Maar helaas van uitstel kwam dit keer afstel, want een half uur later moesten we toch met handtijd van start, ze kregen de reparatie niet voor elkaar. Balen, want voor mij was de tijd belangrijker dan de plaats, en handtijd . . . wel daar heb ik genoeg slechte voorbeelden van meegemaakt. Enigszins getergd raffelde ik de 110mh horden af en eindigde 2.5 seconden voor de rest van het veld (van 4). Met een eindtijd van 15.5s en 1 meter wind tegen niet eens zo'n slechte generale. Nog belangrijker, ik voelde me voor de wedstrijd helemaal fit en nu nog steeds. De kuiten, achilles, hamstring . . . waar zitten ze eigenlijk. Vanavond lekker slapen en dan morgen weer die kant op karren voor het verspringen. En maar hopen dat ze dan de medaille-uitreiking ook wat strakker uitvoeren. Vandaag werd dat pas om half 3 gedaan. De fotograaf van de 110mh foto is Tobias Bakx. Hij heeft niet alleen atletiek talent van zijn vader ;-).